کد مطلب:28318 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:27

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

آيا قوي تر بودن ميل به گناه در انسان منافاتي با عدالت خدا ندارد؟

خلاصه پرسش شما اين است كه ميل و اراده انسان به سمت گناه بيش از ميل او به سمت ثواب و بندگي است و اين مسأله با عدالت خداوند چگونه جمع مي شود؟ ممكن است براي تأييد برداشت خود به آياتي در قرآن تمسك كنيد؛ مثلاً: {A{/Bبَلْ يُرِيدُ اَلْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ {w1-5w}{I75:5I}/}A}؛ {Mانسان مي خواهد آزاد از قيد بندگي باشدM}»، {V(قيامت، آيه 5)V}. در پاسخ بايد گفت اين آيات جنبه مادي و حيواني آدمي را بيان مي كنند و در مقابل دو قدرت ديگر او را به سمت خدا مي كشاند؛ يكي فطرت و ديگري آمدن رسولان و كتاب هاي آسماني و فرامين نوراني جهت هدايت بشر، لذا شايد بشود گفت ميل به گناه و ثواب در غالب انسان ها تا حدودي نزديك به هم مي باشد. افرادي هم هستند كه در گناه، مفرط و يا در بندگي در اوج كمال هستند، ولي اين دو دسته اكثر مردم را تشكيل نمي دهند. حال ممكن است بگوييد با اين وجود باز هم جنبه نفساني و بُعد مادي و حيواني افراد قوي تر از بُعد معنوي آنان است، پاسخ اين است؛ حتي اگر در افرادي چنين باشد، تا مادامي كه به حّد سلب اختيار و جبر نرسد؛ منافاتي با عدالت خداوند و به تعبير رساتر منافاتي با كيفر خداوند در قبال گناهان آدمي و پاداش او در قبال ثواب ندارد. در روايات وارد شده است: با فضيلت ترين اعمال سخت ترين آنها است. در نتيجه اگر به طرف خدا رفتن كار ساده اي بود، ديگر به عنوان هنر مردان و زنان خدا مطرح نمي گشت و فضيلتي براي آنان محسوب نمي شد و آن همه نعمات در بهشت برين منتظر آنان نمي بود.